Ύστερα από μία σημαντική περίοδο δυστοκίας, όταν ευκαιρίες-ψωμοτύρι για έναν φορ περιοχής που σέβεται τον εαυτό του, πήγαιναν χαμένες με χαρακτηριστική ευκολία, ο Στιβ Λέο Μπέλεκ προσπαθούσε να πείσει άπαντες ότι ήταν πρωτίστως θέμα ψυχολογίας. Το ρόδι που έπρεπε να σπάσει...
Άρχισε από τα... δύσκολα γκολ και από θέση δεξιού χαφ-εξτρέμ προσπαθώντας να πείσει ότι ξέρει να "πληγώνει" τα αντίπαλα δίχτυα. Έχανε τα τετ-α-τετ, αλλά η γκίνια άρχισε να σπάει με τέρματα σπάνιας ομορφιάς, όπως εκείνο απέναντι στον Παναθηναϊκό. Δίχως να βαρυγκωμά ή να δυσανασχετεί επειδή οι προπονητές του θεώρησαν ότι είναι πολυτιμότερος ως περιφερειακός επιθετικός και όχι ως φορ περιοχής, θέση στην οποία ο ίδιος θέλει να αγωνίζεται.
Τι χάνει και τη κερδίζει η ΑΕΚ όταν παίζει (ή δεν παίζει)
Ακόμα και τους πρώτους δύο δύσκολους μήνες, όταν τα γκολ έμοιαζαν με καρπό απαγορευμένο για εκείνον, η απουσία του Μπέλεκ από την ενδεκάδα δίδασκε ένα βασικό και αδιαμφισβήτητο γεγονός: χωρίς αυτόν η ΑΕΚ υστερούσε υπερβολικά σε ταχύτητα και δύναμη και δυσκολευόταν πολύ περισσότερο να πατήσει στην αντίπαλη περιοχή.
Με εκείνον παρόντα, είτε σε θέση δεξιού χαφ-εξτρέμ (περιφερειακού επιθετικού στο 4-3-3 αν προτιμάτε) είτε στην κορυφή της επίθεσης (και καρδιά της αντίπαλης άμυνας), η ΑΕΚ αποκτούσε αυτομάτως όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία και παράλληλα έναν ποδοσφαιριστή που ακόμα και στις ημέρες της δυστοκίας του, τουλάχιστον απειλούσε τα αντίπαλα δίχτυα. Ο Μπέλεκ έψαχνε τα γκολ που θα τον βοηθούσαν να «λυθεί» και δοκίμαζε από όλες τις θέσεις που θα μπορούσε να απειλήσει ένας επιθετικός.
Όταν αυτά άρχισαν να έρχονται με συχνότητα, ο Καμερουνέζος λύθηκε... Απέκτησε αυτοπεποίθηση, περισσότερη σιγουριά στον εαυτό του και την απαιτούμενη ψυχραιμία για να τελειώνει και τις εύκολες φάσεις για έναν φορ περιοχής που θέλει να λέγεται καλός, όπως αυτή στον αγώνα με την Καλαμάτα.
Πως να μιλάς όμως για το μέλλον όταν...
... η ΑΕΚ δεν έχει ακόμα εξασφαλίσει την ίδια την ύπαρξή της. Δεν γνωρίζει τι της ξημερώνει και σε τι μονοπάτια θα την οδηγήσουν οι όποιες διοικητικές εξελίξεις προκύψουν (ή και το αντίστροφο). Πως να γίνει λοιπόν κουβέντα για τον Μπέλεκ;
Το βέβαιο είναι ότι μετά από μία ολόκληρη σεζόν με τα δεύτερα της Ουντινέζε, οι Ιταλοί δύσκολα θα τον προωθήσουν μονομιάς στην πρώτη ομάδα μόνο και μόνο επειδή έκανε μία καλή σεζόν στην Ελλάδα, άλλωστε εξακολουθούν να μην έχουν σε ιδιαίτερη υπόληψη το πρωτάθλημά μας. Από την άλλη βέβαια ασφαλώς θα τους ενδιέφερε να συνεχίσει να αγωνίζεται σε μία ομάδα που αγωνίζεται στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και που (του) δίνει ικανό χρόνο συμμετοχής και τη δυνατότητα να αναπτυχθεί ποδοσφαιρικά.
Ο Μπέλεκ νιώθει καλά στην Ελλάδα, βρίσκει τον εαυτό του, αισθάνεται όχι απλώς ικανός αλλά και υπερ-απαραίτητος πλέον για το σύνολο. Είναι ομολογουμένως ένα στοίχημα που κερδίζεται για την ΑΕΚ και για το οποίο ήταν βέβαιοι οι διοικούντες όταν αποφάσιζαν να τον φέρουν στην Ελλάδα ως αντικαταστάτη του Μπλάνκο.
Διότι παρόλο που δεν έχει γίνει (ακόμα) τόσο αποτελεσματικός στο σκοράρισμα όσο ο αργεντινός γκολεαδόρ, είναι εμφανές ότι κάνει πολλά περισσότερα πράγματα μέσα στο γήπεδο για την ομάδα. Όχι επειδή είναι περισσότερο φιλότιμος (άλλωστε ίδια πάστα παίκτη ήταν και ο Ζορό, όσον αφορά στη νοοτροπία και στην αφοσίωση που όφειλε στην ομάδα του), αλλά απλούστατα γιατί είναι περισσότερο ικανός σε πολλούς άλλους τομείς του παιχνιδιού για τους οποίους δεν αρκούν μόνο η καλή θέληση και η προσπάθεια...
sport24.gr
Άρχισε από τα... δύσκολα γκολ και από θέση δεξιού χαφ-εξτρέμ προσπαθώντας να πείσει ότι ξέρει να "πληγώνει" τα αντίπαλα δίχτυα. Έχανε τα τετ-α-τετ, αλλά η γκίνια άρχισε να σπάει με τέρματα σπάνιας ομορφιάς, όπως εκείνο απέναντι στον Παναθηναϊκό. Δίχως να βαρυγκωμά ή να δυσανασχετεί επειδή οι προπονητές του θεώρησαν ότι είναι πολυτιμότερος ως περιφερειακός επιθετικός και όχι ως φορ περιοχής, θέση στην οποία ο ίδιος θέλει να αγωνίζεται.
Τι χάνει και τη κερδίζει η ΑΕΚ όταν παίζει (ή δεν παίζει)
Ακόμα και τους πρώτους δύο δύσκολους μήνες, όταν τα γκολ έμοιαζαν με καρπό απαγορευμένο για εκείνον, η απουσία του Μπέλεκ από την ενδεκάδα δίδασκε ένα βασικό και αδιαμφισβήτητο γεγονός: χωρίς αυτόν η ΑΕΚ υστερούσε υπερβολικά σε ταχύτητα και δύναμη και δυσκολευόταν πολύ περισσότερο να πατήσει στην αντίπαλη περιοχή.
Με εκείνον παρόντα, είτε σε θέση δεξιού χαφ-εξτρέμ (περιφερειακού επιθετικού στο 4-3-3 αν προτιμάτε) είτε στην κορυφή της επίθεσης (και καρδιά της αντίπαλης άμυνας), η ΑΕΚ αποκτούσε αυτομάτως όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία και παράλληλα έναν ποδοσφαιριστή που ακόμα και στις ημέρες της δυστοκίας του, τουλάχιστον απειλούσε τα αντίπαλα δίχτυα. Ο Μπέλεκ έψαχνε τα γκολ που θα τον βοηθούσαν να «λυθεί» και δοκίμαζε από όλες τις θέσεις που θα μπορούσε να απειλήσει ένας επιθετικός.
Όταν αυτά άρχισαν να έρχονται με συχνότητα, ο Καμερουνέζος λύθηκε... Απέκτησε αυτοπεποίθηση, περισσότερη σιγουριά στον εαυτό του και την απαιτούμενη ψυχραιμία για να τελειώνει και τις εύκολες φάσεις για έναν φορ περιοχής που θέλει να λέγεται καλός, όπως αυτή στον αγώνα με την Καλαμάτα.
Πως να μιλάς όμως για το μέλλον όταν...
... η ΑΕΚ δεν έχει ακόμα εξασφαλίσει την ίδια την ύπαρξή της. Δεν γνωρίζει τι της ξημερώνει και σε τι μονοπάτια θα την οδηγήσουν οι όποιες διοικητικές εξελίξεις προκύψουν (ή και το αντίστροφο). Πως να γίνει λοιπόν κουβέντα για τον Μπέλεκ;
Το βέβαιο είναι ότι μετά από μία ολόκληρη σεζόν με τα δεύτερα της Ουντινέζε, οι Ιταλοί δύσκολα θα τον προωθήσουν μονομιάς στην πρώτη ομάδα μόνο και μόνο επειδή έκανε μία καλή σεζόν στην Ελλάδα, άλλωστε εξακολουθούν να μην έχουν σε ιδιαίτερη υπόληψη το πρωτάθλημά μας. Από την άλλη βέβαια ασφαλώς θα τους ενδιέφερε να συνεχίσει να αγωνίζεται σε μία ομάδα που αγωνίζεται στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και που (του) δίνει ικανό χρόνο συμμετοχής και τη δυνατότητα να αναπτυχθεί ποδοσφαιρικά.
Ο Μπέλεκ νιώθει καλά στην Ελλάδα, βρίσκει τον εαυτό του, αισθάνεται όχι απλώς ικανός αλλά και υπερ-απαραίτητος πλέον για το σύνολο. Είναι ομολογουμένως ένα στοίχημα που κερδίζεται για την ΑΕΚ και για το οποίο ήταν βέβαιοι οι διοικούντες όταν αποφάσιζαν να τον φέρουν στην Ελλάδα ως αντικαταστάτη του Μπλάνκο.
Διότι παρόλο που δεν έχει γίνει (ακόμα) τόσο αποτελεσματικός στο σκοράρισμα όσο ο αργεντινός γκολεαδόρ, είναι εμφανές ότι κάνει πολλά περισσότερα πράγματα μέσα στο γήπεδο για την ομάδα. Όχι επειδή είναι περισσότερο φιλότιμος (άλλωστε ίδια πάστα παίκτη ήταν και ο Ζορό, όσον αφορά στη νοοτροπία και στην αφοσίωση που όφειλε στην ομάδα του), αλλά απλούστατα γιατί είναι περισσότερο ικανός σε πολλούς άλλους τομείς του παιχνιδιού για τους οποίους δεν αρκούν μόνο η καλή θέληση και η προσπάθεια...
sport24.gr