Οι απαντήσεις δίδονται μέσα στο γήπεδα, ανεξάρτητα από την ηλικία, τα χρόνια κόπωσης που κουβαλά ο καθένας στις πλάτες του, την ενδεχόμενη εσωτερική φθορά από την καθημερινή τριβή και την προσπάθεια να ξεπερνάς τον πόνο, την κούραση, το ταλαιπωρημένο μυϊκό σύστημα.
Ο Νίκος Λυμπερόπουλος δεν το κρύβει ότι του είναι πιο δύσκολο, (από ότι στα 18 ή στα 25 του), να σηκωθεί από το κρεβάτι του για να πάει στην πρωινή προπόνηση ή να τρέξει ατελείωτα χιλιόμετρα στα βουνά του Ζέεφελντ.
Όμως δεν του λείπει η διάθεση που είχε και τότε για να το κάνει. Η επιθυμία να είναι πρωταγωνιστής. Να είναι μέλος μιας ομάδας. Η αγάπη για το παιχνίδι!
Όπως ακριβώς το είχε πει κάποτε και ο Μάικλ Τζόρνταν δίνοντας τον συγκεκριμένο τίτλο και στην αυτοβιογραφία του: «For the love of the game»! Αυτή είναι η βασική ιδέα, αυτή είναι η βενζίνη στο ρεζερβουάρ του "Λύμπε". Η αγάπη για το παιχνίδι, η επιθυμία να βρίσκεται ανάμεσα σε παιδιά που ζουν κι αναπνέουν για να κλωτσούν τη μπάλα. Η λατρεία γι αυτό που ο ίδιος, στη δική του αργκό, αποκαλεί... «το Μπομπόνι»!
Ο ιδανικός συμπαίκτης
Προσωπικά ήμουν σίγουρος και το είχα (υπερ)τονίσει τόσο μετά το «καισαρικό σφάλμα» του Ντέμη το καλοκαίρι του 2008, όσο και πριν από περίπου έξι μήνες, όταν αποκαλύφθηκε ότι η επιστροφή του στην ΑΕΚ ήταν θέμα χρόνου. Σε πείσμα όσων μάλλον βιαστικά, απροκάλυπτα και κυνικά υποστήριξαν ότι επέστρεψε ένας «συνταξιούχος», ο Λυμπερόπουλος είναι και πάλι εδώ για να κάνει όσους κινούνται γύρω του καλύτερους.
Και ως ανθρώπους (μιλώντας και καθοδηγώντας τους καθημερινά) αλλά (κυρίως) ως ποδοσφαιριστές. Με αυτήν τη ζηλευτή ποδοσφαιρική ευφυία του και την ικανότητά του να κάνει το απλό και αυτονόητο (που τελικά σε αυτό το άθλημα είναι και το πιο δύσκολο) να μοιάζει τόσο εύκολο. Με την σπάνια ικανότητά του να μεταμορφώνει τους συνεργάτες του και να τους κάνει να αισθάνονται όμορφα που βρίσκονται γύρω του, που παίζουν μαζί του.
Δεν γνωρίζω σε τι κατάσταση θα τον βρει το ερχόμενο καλοκαίρι. Όχι τόσο σωματικά (διότι είναι τόσο καλά «δουλεμένος» για να παίξει όχι μία αλλά τρεις σεζόν ακόμα) όσο ψυχικά. Θα έχει κάνει αληθινά βήματα προόδου η ΑΕΚ; Θα έχει παραμείνει αυτό που μοιάζει τώρα να είναι (κάτι όμως πολύ εύθραυστο όπως έχει δείξει η πρόσφατη ιστορία της ομάδας), δηλαδή μια οικογένεια; Θα έχει ο ίδιος την ίδια διάθεση και αγάπη για το παιχνίδι;
Να μην φύγει ποτέ ξανά
Αν ναι, τότε θα συνεχίσει. Αν όχι, τότε ας προσέξουν όσοι θα διαχειρίζονται τις τύχες της ομάδας σε έναν χρόνο από σήμερα (είτε είναι ο μέχρι σήμερα «καταφερτζής» σε πολλά θέματα Σταύρος Αδαμίδης - είτε προκύψει άλλη ομάδα μετόχων) να του βρουν νέα, διαφορετικά κίνητρα.
Αν δεν έχουν τα επιχειρήματα να τον διατηρήσουν ως ποδοσφαιριστή, αν ο ίδιος βρε αδερφέ, νιώσει μπαϊλιντισμένος και δεν θέλει άλλο να βλέπει τον εαυτό του με κοντά σορτσάκια, ας του δώσουν άλλα ενδιαφέροντα. Γιατί όχι και τα κλειδιά του ίδιου του μαγαζιού, αν και τώρα καταλαβαίνω ότι το πάω πολύ μακριά και ότι ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται για τέτοιες λεζάντες.
Αυτό που θέλω να τονίσω κλείνοντας, είναι ότι ο η μεγάλη νίκη της ΑΕΚ δεν θα είναι να διατηρήσει τον επιθετικό Λυμπερόπουλο ενεργό για επιπλέον ένα ή δύο χρόνια, αλλά να μην χάσει ποτέ τον ποδοσφαιράνθρωπο Λυμπερόπουλο από την οικογένειά της. Δείτε το και μόνοι σας: δεν έκλεισε καλά καλά έναν μήνα στην ομάδα και αυτή αμέσως ανέβηκε επίπεδο, τόσο αγωνιστικά όσο και ενδοοικογενειακά.
Υ.Γ. Ο Τραϊανός Δέλλας είναι μια άλλη ξεχωριστή κατηγορία από μόνος του, εξίσου σημαντική και αναγκαία για την ομάδα. Δεν του αξίζει όμως ένα απλό υστερόγραφο. Θα πούμε πολλά περισσότερα και για εκείνον σύντομα.