Μαχητής, ηγέτης, τσαμπουκάς, τεχνίτης σέντερ μπακ, ο Θέσαρ Αρθο βρέθηκε από τον ημιτελικό του Champions League να ψάχνει στην Ενωση το πρώτο του πρωτάθλημα. To gazzetta.gr τον παρουσιάζει!
Γεννημένος εκεί τριγύρω από το «Μαδριγάλ», δεν άργησε να γίνει μέρος της πρώτης καλής φουρνιάς της Βιγιαρεάλ στην Primera. Ως πιτσιρικάς παρέα με τον κολλητό του από τα τμήματα υποδομής, Σάντι Καθόρλα, βίωσαν την άνοδο της στα σαλόνια εκεί στα τέλη των 90ς. Οι δυο τους ήταν μάλιστα που ξεχώριζαν περισσότερο από τους συνομήλικους τους. Καλύτερος όλων όμως ήταν εκείνος. Τον Θέσαρ Αρθο επικαλούνταν άπαντες ως αστέρι της άμυνας και παιδί θαύμα σε όλα τα μικρά κλιμάκια της Εθνικής Ισπανίας. Μόνο που δεν δικαίωσε ποτέ τις τόσο υψηλές προσδοκίες, καθώς στη μεγάλη Εθνική παραδόξως δεν έφτασε ποτέ.
Το 2002 πάντως, στα 16 του δηλαδή, ο γνωστός μας Βίκτορ Μουνιόθ που ήταν καπετάνιος στο Κίτρινο Υποβρύχιο, τον πήρε μαζί του στην προετοιμασία με τους μεγάλους. Δεν έπαιξε όμως τότε με τον μετέπειτα κόουτς του Παναθηναϊκού. Θα περίμενε λίγο ακόμα. Μην φανταστείτε. Ενα χρόνο αργότερα ο Μπενίτο Φλόρο τον έριχνε 17χρονο για ντεμπούτο κόντρα στη Σοσιεδάδ. Τρία χρόνια πιο μετά θα έφτανε στο απόγειο του . Βασικός στο πρώτο ματς με την Αρσεναλ (αναπληρωματικός στη ρεβάνς) σε εκείνη την απίθανη πορεία μέχρι τα ημιτελικά του Champions League το 2006.
Στα 20 του λοιπόν ο Αρθο θα βίωνε την μεγαλύτερη χαρά και ταυτόχρονα απογοήτευση όλης της καριέρας του: «Ποτέ μου δεν αισθάνθηκα τόση χαρά στο ποδόσφαιρο όσο τότε που αποκλείσαμε την Ιντερ και πήγαμε στους “4”. Ωστόσο, ποτέ μου όμως δεν λυπήθηκα τόσο όσο στο χαμένο πέναλτι του Ρικέλμε», δήλωνε πριν από δύο χρόνια σε συνέντευξη του, προσθέτοντας και μία ακόμα προσωπική του κακή αθλητική ανάμνηση: «Με είχε πληγώσει πολύ εκείνος ο υποβιβασμός με τη Μούρθια το 2008».
Στη Βιγιαρεάλ η αλήθεια είναι ότι σταδιακά έχασε την θέση που έδειχνε αρχικά να καπαρώνει ως νεαρός. Το 2004 η απόκτηση του Γκονσάλο Ροδρίγκες, η παρουσία του Κικε Αλβαρεθ και το 2006 ο πηγαιμός του Πασκάλ Σιγκαν, τον έθεσαν εκτός 11άδας. Κάπως έτσι αρχικά ξεκίνησαν οι δανεισμοί σε Μούρθια, Ουέλβα και εν τέλει η μεταγραφή στη Βαγιαδολίδ (2009-'11). Εκεί γνώρισε για πρώτη φορά την αποθέωση από το κοινό. Αμέσως εξελίχτηκε σε αγαπημένο της εξέδρας. Οι οπαδοί των Μπλανκιβιολέτας γούσταραν αυτό που έβγαζε σε κάθε ματς. Αυταπάρνηση, πάθος, τσαμπουκά, σε συνδυασμό με καθαρό μυαλό. Φουλ επιθετικός σε συμπεριφορά, αυτό που αποκαλούμε aggressive.
Οταν έκανε... ατασθαλίες με τον Γκούτι
Τον λάτρεψαν όμως και στη Γάνδη (2011-'13). «Que viva España» τραγουδούσαν σε σπαστά καστιγιάνικα οι Βέλγοι στην «Αρένα Γκελάμκο» για τον captain τους. Ναι, μόλις οκτώ μήνες χρειάστηκε εκεί ο Ισπανός σέντερ μπακ, ώστε να τους ψήσει ότι άξιζε το περιβραχιόνιο. Εκείνος που του το έδωσε μάλιστα ήταν ο πρώην κόουτς του Ολυμπιακού, Τροντ Σόλιντ. Το 2014, στην επιστροφή στην Ισπανία βρέθηκε επισήμως για πρώτη φορά με τον Βίκτορ Μουνιόθ στη Σαραγόσα, για να ζήσει μία καινούργια ποδοσφαιρική περιπέτεια. Ο Μουνιόθ άρχισε να τον βάζει αμυντικό χαφ. Οχι ότι δεν είχε παίξει ποτέ ξανά την θέση, αλλά όχι σε τόσα πολλά συνεχόμενα ματς.
Με το καλημέρα έγινε από τους αγαπημένους των ultras της Γάνδης, των Buffalos
Στο κέντρο φάνηκε μία αδυναμία του. Το ότι δεν είναι τόσο γρήγορος και δεν έχει τα πνευμόνια να τρέχει για να γεμίσει όλα τα κενά. Το κέντρο της άμυνας του ταιριάζει σαφώς καλύτερα, όπως αποδείχτηκε και με τη Μπεϊτάρ, με την οποία αναδείχτηκε φέτος κορυφαίος στόπερ του ισραηλινού πρωταθλήματος. Πλέον στα 29 του ο Αρθο έχει εξελίξει το σημαντικότερο αγωνιστικό προσόν του: το διάβασμα του παιχνιδιού. Ανέκαθεν προσπαθούσε να βγαίνει πρώτος στη μπάλα, ξέροντας ο ίδιος ότι εάν ο αντίπαλος επιθετικός γύριζε, θα ήταν πιο δύσκολο να τον προλάβει. Ετσι το μειονέκτημα του σταδιακά το εξέλιξε σε πλεονέκτημα.
Επίσης για το επίπεδο του και το ελληνικό πρωτάθλημα είναι εξαιρετικός τεχνικά για αμυντικός. Αυτό τον βοηθάει να κάνει και παιχνίδι από πίσω, βγάζοντας σωστά την ομάδα στην πρώτη πάσα, αλλά και έχοντας καλή μακρινή μπαλιά. Σε αυτά φυσικά θα πρέπει να προστεθούν οι πλούσιες παραστάσεις του. Ο Αρθο έχει χρειαστεί να παίξει man to man τους καλύτερους επιθετικούς του κόσμου. Εκείνος όμως θεωρεί ως δυσκολότερους τους: «Κριστιάνο και Αγουέρο. Απλά δεν τους προλαβαίνεις ό,τι και να κάνεις».
Face to face με τον πιτσιρικά τότε Σάμουελ Ετό τη Μαγιόρκα
Μην νομίζετε όμως ότι επειδή έχει παίξει στο υψηλότερο επίπεδο από τα ημιτελικά του Champions League, φτάνοντας να παλεύει στις καλύτερες ομάδες της Primera, ότι είναι χορτασμένος. Δεν έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που μιλούσε σε συνέντευξη του για αυτό που λείπει από την καριέρα του: «Οι τίτλοι, ένα πρωτάθλημα. Το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να απολαύσω μία τέτοια στιγμή». Αυτή η μεγάλη προσδοκία του λοιπόν είναι που ταυτίζεται όσο καμία άλλη με τη λαχτάρα-όνειρο της επιστροφής της ΑΕΚ: όχι μόνο στα δικά μας (σ)αλόνια, αλλά στην κορυφή...