«Απ' τα σαλόνια στα αλώνια και από την κορυφή της Ευρωλίγκας στον αφανισμό...
11 Αυγούστου 2003. Η εφηβική ομάδα Μπάσκετ στέφεται πρωταθλήτρια Ελλάδας, με αξιοζήλευτο ρόστερ, κράμα της ντόπιας παραγωγής δικών μας ταλέντων και μελετημένων μετεγγραφών, όλοι όμως αθλητές με ελάχιστο χρόνο παραμονής στην ομάδα τα δύο έτη, που προλάβαμε να τους «μπολιάσουμε» με το μικρόβιο της αγάπης προς την ομάδα, το αδιαπραγμάτευτο ήθος, που πάντοτε χαρακτήριζε τα τμήματα υποδομής μας (αειθαλή «κυρ» Βαγγέλη Δερμανούτσο σ' ευχαριστούμε...) και την μπασκετική κουλτούρα που σε βάθος χρόνου καλλιεργήθηκε μέσα στο «Γεώργιος Μόσχος».
Την ίδια χρονιά, συμμετέχουμε σε δύο (!) διεθνή τουρνουά εφήβων στην Ισπανία, σε Hospitalet και Βαρκελώνη, όπου κατακτούμε 2η και 3η θέση αντίστοιχα, παίζοντας με ομάδες όπως Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Ζαλγκίρις Κάουνας κ.α με το Σπύρο Μαγκουνή που ήταν ήδη δύο χρόνια στην ομάδα, να ανακηρύσσεται σε MVP της δεύτερης διοργάνωσης.
Λίγες μέρες νωρίτερα, η παιδική ομάδα κατατάσσεται για πρώτη φορά δεύτερη στους τελικούς της ΕΣΚΑ, οι Ακαδημίες μας σφύζουν από ζωή και ταλέντο με 300 μικρούς αθλητές, ενώ μόλις δύο χρόνια πριν, Ζήσης και Μπουρούσης υπέγραφαν τα συμβόλαιά τους στην ΑΕΚ, πατώντας ήδη για μία σεζόν το παρκέ του «Μόσχος» με την ομάδα των εφήβων.
Το Μάιο 2005, προσκεκλημένοι από τη διοργανώτρια αρχή της Euroleague, η εφηβική μας ομάδα κατατάσσεται 3η στο ομώνυμο διεθνές τουρνουά εφήβων στη Μόσχα και τα ονόματα των παιδιών μας φιγουράρουν στις λίστες Ελλήνων και Ευρωπαίων ατζέντηδων, ενώ η ομάδα απολαμβάνει τη θέση της στην ελίτ του Ευρωπαϊκού Μπάσκετ σε εφηβικό επίπεδο. Σεζόν 2005, 2006, 2007 η εφηβική ομάδα, διατηρώντας το γηγενές έμψυχο υλικό της, ξεριζωμένη και περιφερόμενη στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα για την κάλυψη των προπονητικών της αναγκών μετά την κατεδάφιση του «Μόσχος», συγκρατείται «με νύχια και με δόντια» σε υψηλό επίπεδο, συγκρουόμενη μετωπικά με τους πραγματικούς «επαγγελματίες» της διαφθοράς και του παρασκηνίου του Ελληνικού μπάσκετ, που είχαν παρεισφρήσει και στα τμήματα υποδομής.
Για τουλάχιστον μία δεκαετία, η εφηβική ομάδα μπάσκετ της ΑΕΚ και τα υπόλοιπα τμήματα υποδομής (ή «παραγωγής» όπως θα 'πρεπε να ονομάζονται) ήταν πάντοτε σημείο αναφοράς. Σημείο αναφοράς για το ρυθμό παραγωγής και τροφοδότησης ταλέντων στην εγχώρια αγορά των εθνικών κατηγοριών, σημείο αναφοράς για το ήθος της και την εν γένει εικόνα της και αγωνιστική της συμπεριφορά τόσο στον αγωνιστικό χώρο, όσο και στην εξέδρα, σημείο αναφοράς για το κλίμα που επικρατούσε στις τάξεις της, σημείο αναφοράς για την μπασκετική της κουλτούρα και τον τρόπο ανάπτυξης του παιχνιδιού της.
Ζήσης, Μπουρούσης, Ν.Παπανικολάου, Ν.Σάκοτα, Μαγκουνής, Αθανασούλας, Σουρλής αγωνίζονται ή αγωνίστηκαν με πρωταγωνιστικό ρόλο σε Α1 και Α2, Μάτος, Κακκαβάς, Σακελλαράκης, Μιχάλογλου πέρασαν το κατώφλι της ΚΑΕ και σήμερα κοσμούν τα πρωταθλήματα των εθνικών κατηγοριών με βλέψεις για ψηλότερα, και Τζόλος, Αντωνάκης, Σταμάτης (και Μαρίνος, που πέρασε από το παιδικό μας) συμπληρώνουν σήμερα το ρόστερ της αντρικής μας ομάδας.
Επιπλέον, αναρίθμητα ακόμα ταλέντα που περνούν ένα προς ένα από το μυαλό μου, πέρασαν από τα χέρια μας και ως άλλα θύματα του αντιπαραγωγικού και ανεπαρκούς σχεδιασμού των προγραμμάτων του μπασκετικού συστήματος της χώρας, αλλά και του αναμφισβήτητου λειτουργικού και επικοινωνιακού κενού μεταξύ αντρικής ομάδας και τμημάτων υποδομής έμειναν αναξιοποίητα, έχασαν ευκαιρίες, έμειναν στη αφάνεια και εγκατέλειψαν το χώρο που ονειρεύτηκαν και αγάπησαν...
Με θλίψη και απογοήτευση καταγράφουμε αυτό που χρόνια επισημαίναμε, το είχαμε εντοπίσει αλλά κανείς δεν έσκυψε με αποφασιστικότητα, νηφαλιότητα και ευαισθησία να αναστείλει: από πέρυσι η ΑΕΚ δεν έχει Ακαδημίες! Από φέτος η ΑΕΚ δεν είχε παιδική ομάδα στο πρωτάθλημα Παίδων! Από του χρόνου η ΑΕΚ ίσως να μην έχει εφηβική ομάδα στο
Πρωτάθλημα εφήβων... Δεν είναι σκοπός του παρόντος κειμένου να καταλογίσει ευθύνες, ούτε καν να τις επισημάνει, αν και θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Και θα είχε ενδιαφέρον όχι για λόγους επιφανειακής και κακόπιστης κριτικής, αλλά για να ερεθίσει την αδρανοποιημένη από τα αμέτρητα και αντικειμενικά προβλήματα σκέψη και δράση των ιθυνόντων. Εμείς είμαστε εδώ και δηλώνουμε παρόντες και ετοιμοπόλεμοι για να γεφυρώσουμε το «κενό», να σχεδιάσουμε, να προτείνουμε, να επιχειρήσουμε, να υλοποιήσουμε... Ας μας καλέσει κάποιος επιτέλους. (Το «επιτέλους» δεν πάει στο «ας μας καλέσει» αλλά στο «κάποιος»...)».
Βαγγέλης Ζιάγκος, βοηθός προπονητή στην μπασκετική ΑΕΚ (το παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε στην «ΕΝΩΣΙΤΙΚΗ» του.
aek365.gr